این روزها ...

فاصله ها همینجور بیشتر میشه ...

شادی کم کم داره کمرنگ میشه و غم پر رنگ ...

روزها رو با هیچ معامله میکنم ومات و مبهوت رفتنشون رو نگاه میکنم ...

احتیاج به یک سیلی ِ محکم دارم اون قدر محکم که این خواب کاملا از سرم بپره ...

خواب

من هنوز تو این زندگی چیزی ارزشمند تر و دوست داشتنی تراز خواب پیدا نکردم ... (البته بعد از بابا و مامان و خواهرم)به احتمال ِ زیاد چیزای ِ لذت بخش تروجود داره که من هنوز تجربشون نکردم ...

بعد از خواب عاشق ِ آرامش ِ فوق العاده خاصی هستم که شنا کردن بهم میده . تمام ِ سلول های بدن انگار به حرف میان و احساس ِ رضایت میکنن ... چشم ها با خماری ِ خاصی اطراف رو میبینن راه رفتن همراه ِ با یه حس ِ بی وزنیست ونسبت به چیزایی که رو اعصابت راه میرن مقاوم تر میشی ...

غمگینم

فکر میکردم حداقل کاری که می کنه اینه که تولدم رو تبریک بگه
الان پر از نفرتم بهمین سادگی ...

پ . ن : بله یادم نرفته که بهت جواب ِ منفی دادم ولی باز هم دلیل نمیشه ... تو این زمینه کاملا بی منطقم باید یاد بگیری که ادعای ِ عاشق بودن مسئولیت میاره
حس ِ تنفر رو هم تو یه فرصت مناسب تشریح می کنم

زود رنجی

مردن علت های ِ مختلف داره
دارم مطمئن میشم که اگه ریشه یابی بشه علت مرگ ِ من به احتمال ِ زیاد در اتر ِ زود رنجی خواهد بود ... .

پ .ن : این احتمال ِ زیاد از اون جا بدست اومده که سعی کردم این خصلت رو کاهش بدم ولی موفقیتم ناچیز تر از اون بوده که احتمال رو پایین بیاره

یادآوری

موقع ناهار داشتیم چهار فصل ِ ویوالدی با اجرای ِ ویولون ِ نایجل کندی رو گوش می دادیم که بابا گفت که " نوار ِ چهار فصل " اولین هدیه ای بود که مامانت به من داد ....در اون لحظه برق ِ چشمهای ِ مامان و لبخند و نگاه عمیقش به بابا که حاکی از احساس ِ رضایت ، از این یاد آوری بود ، هیچ وقت از ذهنم نمیره .

نگفتمت ؟...

نگفتمت مرو آنجا که آشنات منم ؟
در این سراب ِ فنا چشمه حیات منم ؟

و گر به خشم روی صد هزار سال زمن
به عاقبت به من آیی که منتهات منم

نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی
که نقش بند سرا پرده رضات منم

نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی
مرو به خشک که دریای ِ با صفات منم

نگفتمت که چو مرغان به سوی دام مرو
بیا که قوت ِ پرواز پرو پات منم

نگفتمت که تو را ره زنند و سرد کنند
که آتش و تبش و گرمی هوات منم

نگفتمت که صفتهای زشت بر تو نهند
که گم کنی که سر ِ چشمه صفات منم

نگفتمت که مگو کار بنده از چه جهت
نظام گیرد خلاق بی جهات منم

اگر چراغ دلی دانک راه خانه کجاست
و گر خدا صفتی دانک کدخدات منم !
مولوی

پ . ن : دیدم مولوی حرفم و محکم تر و قشنگ تر بهت می زنه

روزهایی هست که !

تقليدشون

تظاهرکردنشون

نگاه هاي ِ مصنوعيشون

ناراحت و نگران بودن ِ ساختگيشون

شعرها ومتنهاي ِ زشتي که دکلمه مي کنن

حمله کردنشون سر ِ ديگ هاي ِ غذا به خاطر ِ شکم هاشون

ناز و ادایی که به تن ِ صداشون ميدن تا مثل ِ کسایی به نظر بیان که عزیزشون مرده

حالم و بهم میزنه...

...

* یه موقع حس میکنم باید و نبایدی که برای خودم تعیین کردم داره خفم می کنه ولی نبودنش هم امکان نداره برام

**دوست دارم شروع ِ هر کار و تغییر ِ جدید ، اول ِ هفته یا اول ِ ماه یا اول ِ یه سال ِ جدید باشه کلا شده برام یه قرارداد ولی چیزی که زیاد ِ اول ِ هفته و اول ِ ماه و ...است و اینجوری ِ که این هفته به هفته ء بعد حواله داده میشه و این ماه به ماه ِ بعد ...

***عذر خواهی کمترین کاری بود که می تونستی بکنی و بهترین کار ، یادت نره هر کسی مسئول ِ گلش هست ...